Criollo

Jest to brazylijska odmiana Mangalargi. Rasa ta rozwinęła się w Ameryce Południowej z koni sprowadzonych w XV wieku przez Hiszpanów. Dzisiaj koń Criollo znany jest w Chile jako Caballo Chileno (koń chilijski), Gujira w Kolumbii, Llamero w Wenezueli i Paso w Peru. Głównymi podtypami są Morochuco w Andach, Crioulo, Mangalarga i Campolino (wszystkie w Brazylii) oraz Costeño w Peru.

Konie te użytkuje się głównie pod siodło.

Mogą mieć praktycznie każde umaszczenie, przeważnie z białymi odmianami, choć brazylijski typ Mangalarga jest zwykle ciemnosiwy, dereszowaty lub kasztanowaty.

Średnia wysokość w kłębie to 142 cm do 152 cm.

Australian Stock Horse

Australian Stock Horse – jedna z gorącokrwistych ras koni. Są to średniej wielkości konie robocze australijskich hodowców bydła, odznaczające się odpornością. Rasa jest mało ujednolicona.
Znanym koniem tej rasy był Regal Realm, na którym amazonka Lucinda Green zdobyła mistrzostwo świata w dyscyplinie WKKW.

Jest to potomek walera z Nowej Południowej Walii z domieszką krwi koni południowoafrykańskich, chillijskich, koni pełnej krwi angielskiej oraz czystej krwi arabskiej. Konie te służyły jako konie kawaleryjskie oraz ranczerskie, wszechstronnie użytkowe. Wygląd i budowa koni w ramach rasy były zróżnicowane; rozróżniano odmianę lekką i ciężką


Od początku XX wieku rasę krzyżowano z końmi pełnej krwi, Quarter Horse, a nawet perszeronami. Hodowla jest nadzorowana przez Australian Stock Horse Society i odbywa się w kierunku uzyskania konia bardziej zbliżonego do konia pełnej krwi czy Quarter Horse.

Kelpie

Kelpie – w folklorze celtyckim nadnaturalny wodny koń, zmieniający kształty, nawiedzający szkockie jeziora i rzeki. Na Orkadach podobne stworzenie nosi nazwę Nuggle, a na Szetlandach Shoopiltee. Pojawia się także w folklorze skandynawskim jako Bäckahästen ("koń potokowy").
Kelpie czasami ukazuje się jako brutalny i włochaty człowiek, który ściska i miażdży podróżników, jednak jego najczęstszą, powszechnie przyjętą formą jest łagodny koń, stojący przy strumieniu lub rzece. Jeśli ktokolwiek go dosiądzie, kelpie poszarżuje w najgłębsze partie wody, porywając ze sobą i zatapiając nieszczęsnego jeźdźca. Krzyżówki kelpie z koniem domowym są dobrymi końmi wierzchowymi. Kelpie ostrzegają swoim zawodzeniem i wyciem przed nadchodzącymi burzami. Stworzenia te są jednak rzadko łagodne.

        ^{Uśmierciwszy swoją ofiarę pożerało ją.}

 Folklorystyczna opowieść The Kelpie's Wife opowiada o jednym z tych stworzeń i jego żonie, żyjących w jeziorze Loch Garve w szkockim regionie Ross. utwór zepołu Jethro Tull "Kelpie" z wydanego w 1979 albumu Stormwatch opowiada o młodej kobiecie, skuszonej przez kelpie. Podobne stworzenie w celtyckiej kulturze, Each uisge (celt. "wodny koń"), nawiedza raczej słonowodne zbiorniki, a nie jeziora i rzeki z wodą słodką, z którymi kojarzy się kelpie.

"Biały koń nie jest koniem"

Biały koń nie jest koniem – słynny sofizmat, który ukuł chiński filozof Gongsun Long (325-250 p.n.e.).
Według legendy Gongsun Long przekraczał granicę między dwoma chińskimi państwami i celnicy zażądali od niego myta za należącego do niego konia o białej maści. Przeprowadził on wówczas wywód, w którym udowodnił, że "Biały koń nie jest koniem".
Jego rozumowanie brzmiało następująco: Słowo "koń" odnosi się do kształtu nazywanej rzeczy. Słowo "biały" – do jej koloru. Nazwa kształtu nie jest nazwą koloru, dlatego można powiedzieć, że biały koń nie jest "koniem"'.
Istnieją jeszcze inne metody przeprowadzenia tego sofizmatu; można powiedzieć, że nazwa "koń" odnosi się do wszelkich maści, toteż wyrażenie "dosiadać konia" może oznaczać jazdę na koniu gniadym, karym itd. Natomiast w wyrażeniu "dosiadać białego konia", chodzi tylko o konia białej maści. Dlatego właśnie "Biały koń nie jest koniem".

Koń belgijski

Koń belgijski (też konie brabanckie) – najstarsza zimnokrwista rasa konia domowego, wyhodowana w Belgii w wyniku krzyżowania koni miejscowych z dawnymi rycerskimi końmi flamandzkimi, masywnymi brabanosami i ardenami. Uzyskane w wyniku tych kojarzeń trzy odmiany koni, nieznacznie różniące się od siebie, uznano w 1885 za jedną rasę.
Konie belgijskie są rasą o ustalonym typie, jedną z najpopularniejszych na świecie ras koni o ogromnej sile i niezwykle łagodnym usposobieniu. Wykorzystuje się je do ciężkiego transportu oraz do poprawiania różnych hodowli ras ciężkich (przy ich użyciu wytworzono m.in. w Niemczech konie reńskie, a w Polsce konie sztumskie i łowickie).

Konie belgijskie mają umaszczenie najczęściej dereszowate, także kasztanowate, gniade oraz kare, lekką głowę głęboką klatkę piersiową, na nogach obfite szczotki pęcinowe. Osiągają wysokość w kłębie 160-170 cm lub więcej, obwód klatki piersiowej to ponad 200 cm, ciężar: 750 do 1200 kg.
W Polsce przed II wojną światową było bardzo dużo koni tej rasy. Były one sprowadzane do Polski, aby umasywnić rasę naszych zimnokrwistych koni.
Po wojnie jako pierwszy prywatny hodowca kupił ogiera tej rasy i przywiózł go do Polski Michał Mateńko z Łęgowa. Dziś można konie belgijskie oglądać w wielu hodowlach Polaków.

Koń zimnokrwisty

konie silne i masywne, odróżniające się od gorącokrwistych temperamentem i budową. Są zazwyczaj spokojniejsze, mniej ruchliwe i potężniejsze. Są to konie robocze, używane między innymi do prac rolniczych i transportowych, jako konie pociągowe. Zazwyczaj pracują w stępie. Konie zimnokrwiste hoduje się bez udziału krwi koni gorącokrwistych lub z bardzo małym jej udziałem. Niektóre rasy, plasujące się na pograniczu koni zimnokrwistych i kuców, mają cechy obu typów.
Najbardziej znane rasy koni zimnokrwistych to:

• shire
• perszeron
• koń belgijski
• koń ardeński

Konie zimnokrwiste pochodzą od konia leśnego z Europy Północnej – zwierzęcia o potężnej budowie, grubej sierści i powolnych chodach. Koń ten przeżył epokę lodową i został udomowiony około 3000 lat temu. W średniowieczu konie te służyły jako wierzchowce ciężkozbrojnych rycerzy; z biegiem czasu zapoczątkowały rozwój współczesnego konia pociągowego w Europie.

Koń gorącokrwisty

konie o dużej sprawności fizycznej, które mają cechy konia sportowego. Użytkowane są najczęściej w sportach konnych i na wyścigach. Są energiczne, przystosowane do pracy w szybkim ruchu. Mają żywy temperament i lekką budowę, co jest ich charakterystyczną cechą.
Konie gorącokrwiste hodowane są najczęściej z udziałem krwi koni angielskich lub arabskich – ras gorącokrwistych hodowanych w największej czystości. Kolejnym przykładem typowego konia gorącokrwistego jest koń angloarabski.
Przyjmuje się, że konie gorącokrwiste pochodzą od koni orientalnych: turkmeńskich, perskich, syryjskich, arabskich i berberyjskich. Zostały one udomowione przez plemiona żyjące na stepach azjatyckich. Wskutek najazdów dokonywanych przez te ludy na wschodnie kraje znad Morza Śródziemnego oraz na Północną Afrykę, hodowane przez nie konie rozpowszechniły się także w Hiszpanii, Francji, Anglii i innych krajach Europy. Były tam następnie kojarzone z miejscowymi końmi domowymi ^[2].
Według jednej z hipotez, koń arabski uważany najczęściej za "rasę podstawową" koni, pochodzi od konia Przewalskiego oraz tarpana, które przetrwały epokę lodową. Kolejną dyskutowaną kwestią jest, czy współczesne konie gorącokrwiste pochodzą od jednej tylko rasy.

Koń Andaluzyjski

Występują głównie w jasnych maściach (siwa, izabelowata, cremello).

Oficjalna nazwa andaluzów brzmi Pura Raza Española co oznacza "czysta rasa hiszpańska". W XVI-XVIII wieku konie tej rasy nazywano Dzianetami. Skrót od pełnej nazwy to P.R.E.. Obecnie hodowane głównie w regionie Jerez de la Frontera, gdzie od roku 1973 znajduje się siedziba Królewsko-Andaluzyjskiej Szkoły Jazdy. Szkolenia skierowane są przede wszystkim na klasyczne ujeżdżenie, do którego konie te są szczególnie przydatne. Dzięki ich imponującemu wyglądowi i dumnej postawie są wykorzystywane od wieków na corridach i podczas parad hiszpańskich świąt narodowych. Są silne.
Rasy jak alter real, lusitano, peninsula, zapatero i andaluzyjska mogą być określane wspólnym mianem koni iberyjskich, gdyż tak naprawdę są one ze sobą blisko skoligacone i prezentują podobne charakterystyki.
W Europie cechy andaluzyjczyka obserwuje się u koni holsztyńskich, fryderyksborskich, kladrubskich, lipicańskich, fryzyjskich, oldenburgów, hackneyów, starych koni normańskich i kłusaków orłowskich, a w Ameryce u Quarter Horse'a oraz Criollo.

Tinker

Tinker (Cob Irlandzki, Gypsy Vanner) - rasa koni ogólnoużytkowych. Rasa ta nie jest wyrównana w typie. Głowa najczęściej duża, o lekko garbonosym profilu i długich uszach. Szyja mocna. Łopatki szerokie, długie, często ustawione stromo. Kłąb słabo zaznaczony. Kłoda szeroka, beczkowata. Zad mocny, szeroki, często rozłupany, lekko ścięty. Solidne kończyny o krótkich pęcinach i dużych kopytach. Obfite szczotki pęcinowe. Bujna grzywa i obfite owłosienie ogona. Chody wytrwałe o wysokiej akcji.
Kuce Tinker wykazują często predyspozycje do wydajnego galopu i skoków przez przeszkody. Są mało wymagające, ciekawskie (możemy być pewni, że wchodząc na pastwisko, któryś z koni będzie się o nas ocierał, lub zaglądał nam do torby), niepłochliwe.
Są to niezawodne konie do użytkowania zaprzęgowego i wierzchowego.Umaszczenia prawie zawsze srokate.
Wysokość w kłębie 135 - 150 cm.

Maści koni

To będzie dłuuugi artykuł...

Maść Izabelowata

maść konia charakteryzująca się sierścią koloru złotawo-kremowego, od ciemnej przez różne odcienie złota do bardzo jasnej, kremowej maści oraz konopiastą lub białą grzywą i ogonem. Z punktu widzenia genetyki, jest umaszczeniem kasztanowatym rozjaśnionym przez gen kremowy C. Heterozygotyczny układ tego genu przynosi rozjaśnienie pigmentu brązowego w sierści, ale nie w skórze ani w oczach. I choć niektóre izabelowate źrebięta rodzą się z niebieskimi oczami i jasną skórą, to z wiekiem ciemnieją. Maść tą można uzyskać z połączenia konia maści kasztanowatej i białej.
Wyróżniane odcienie

• palomino – najczęściej spotykany, o sierści barwy od jasnożółtej do ciemnozłocistej, grzywa i ogon zwykle dużo jaśniejsze, bądź wręcz białe,
• masłowaty – o sierści jasnożółtej, a grzywie i ogonie zwykle jeszcze jaśniejszym,
• złotoizabelowaty – sierść, grzywa i ogon w podobnym, złotożółtym odcieniu.

 



Maść Bułana-Moja ulubiona ;)
żółtawa lub popielatobura sierść z czarnymi kończynami. W ogonie i grzywie włosy czarne lub czarne zmieszane z maścistymi.




maść dereszowata (pleśniawa): włosy białe i maściste wymieszane są w proporcji 1:1. Głowa, szyja i kończyny mają przewagę włosów maścistych (gniadych, karych lub kasztanowatych), natomiast tułów białych. W odróżnieniu od maści siwej, dereszowate umaszczenie występuje od urodzenia. W zależności od maści zasadniczej, wyróżnia się następujące odmiany: gniadodereszowata, kasztanowatodereszowata, karodereszowata, bułanodereszowata, izabelowatodereszowata. Ciekawostką jest to, że ilość włosów białych zależna jest od pory roku.


maść siwa w hreczce: na siwym koniu występują brązowe lub czarne małe plamki.




U koni występują też białe plamy w umaszczeniu podstawowym. Wyróżnia się:

• skarpetkę – odmiana na nodze konia w formie białego pasa obejmującego pęcinę;
• koronkę – odmiana na nodze konia w formie wąskiego białego paska obejmującego nasadę kopyta;
• pończoszkę – odmianę na nodze konia w formie wąskiego białego pasa obejmującego staw skokowy;
• gwiazdkę – odmiana na pysku konia w formie pojedynczej białej plamy występującej mniej więcej na wysokości oczu;
• chrapkę – odmiana na pysku konia w formie pojedynczej białej plamy pomiędzy chrapami (nozdrzami) konia;
• łysinę – odmiana na głowie konia w formie podłużnego białego pasa ciągnącego się wzdłuż całego pyska; może być wąska lub szeroka; szeroka zwykle jest szerokości odległości między oczami konia;
• strzałkę – odmiana na pysku konia w formie podłużnego białego pasa o rozszerzonym górnym końcu, zwężającego się ku dołowi; zwykle zaczyna się nieco powyżej oczu konia;
• latarnię – odmiana na pysku konia podobna do szerokiej łysiny, jednak zachodząca częściowo na oczy i pysk konia, lekko rozszerzona u góry.

Hack

jest eleganckim i szlachetnym koniem, o bardzo przyjemnych, lekkich i płynnych chodach. Nie jest uważany za odrębną rasę, ale podobnie jak cob irlandzki, hunter irlandzki i kuc polo, jest typem konia, którego można zdefiniować na podstawie jego budowy i użytkowania. Hack przeważnie jest używany jako koń wierzchowy.Głowa harmonijna i elegancka z prostym profilem zwężającym się w okolicach pyska. Szyja lekka i nieco wygięta. Klatka piersiowa obszerna i głęboka, zad wysoki i lekko ścięty. Brzuch często obwisły. Kończyny długie, kształtne i muskularne z małymi i proporcjonalnymi kopytami.

Falabella

Rasa koni rozwinięta w XIX wieku w Argentynie. Wzięła nazwę od rodziny o tym nazwisku, która przez lata prowadziła jej hodowlę na ranczu Recreode Roca w okolicy Buenos Aires. Nazwa potoczna "pampa" wzięła się z pampy argentyńskiej, gdzie rasa ta powszechnie występuje.
Średni wzrost to poniżej 75 cm w kłębie.Występuje we wszystkich rodzajach maści. (ostatnio preferowane są umaszczenia w typie appaloosa – tarantowate)
Miejsce pochodzenia: Argentyna Na pomysł wyhodowania miniaturowego konia pierwszy wpadł Patrick Newtall, Irlandczyk mieszkający w Argentynie. Spędził on wiele lat, starając się wyhodować stado małych koni mierzących poniżej 75 cm, a następnie przekazał swą wiedzę i doświadczenie zięciowi – Juanowi Falabella w 1879 r. To właśnie był początek rasy, która została stworzona poprzez skrzyżowanie kuców szetlandzkich ze stadem Newtalla. Zwierzę jak na swoje rozmiary (masa ciała 35-40 kg) jest bardzo silne – z powodzeniem ciągnie lekkie powoziki, może też być dosiadane przez małe dzieci. Jednak pokrój rasy wraz ze stromymi łopatkami oraz niezwykle drobnymi wymiarami nie stawia jej pośród najlepszych kuców dziecięcych. Najmniejszy kuc mierzył 35 cm. Średnia życia to 35 lat.

Quarter Horse

rasa konia o bardzo dobrym, atletycznym umięśnieniu. Delikatna, o klinowatym kształcie głowa, małe uszy i duże oczy. Szyja prosta, nisko osadzona ze skąpą grzywą. Łopatki długie. Kłąb szeroki średnio zarysowany. Grzbiet mocny, klatka piersiowa głęboka i szeroka. Zad ścięty, długi, obficie umięśniony. Ogon osadzony nisko o skąpym owłosieniu. Kończyny mocne i suche, kopyta małe bez szczotek. Chody płaskie, galop niezwykle szybki na krótkich odcinkach. Duża zwrotność i wytrzymałość. Są to konie pojętne w szkoleniu i pracy. Występują wszystkie maści podstawowe. Osiągają wysokość 148 - 155 cm.

wzrost do 160 w klębie,

silne tylne nogi,

wyjątkowa wytrzymałość, szybkość,

barwa sierści: izabelowata (palomino), kasztanowata, gniada, kara, rzadko siwa

osobniki srokate zaliczane są do Paint Horse (odłam rasy Quarter Horse)

charakter: spokojne konie, świetnie nadają sie pod siodło, do pracy z bydłem,

pochodzenie: geny koni hiszpańskich, mustangów i appaloosa.

Kuc Islandzki

Kuce islandzkie przybyły do Islandii w IX wieku wraz z norweskimi osadnikami. Islandy są w typie kuca pierwotnego, z bardzo niewielką domieszką krwi orientalnych, ponieważ od XIII do XIX w. obowiązywał zakaz przywożenia innych koni na wyspę.

Kuc islandzki ma krępą budowę, dużą głowę, oraz mocne, krótkie kończyny. Zad dobrze umięśniony, płaski lub lekko ścięty. Wysokość w kłębie wynosi od 130cm do 145cm, ale zdarzają się większe osobniki. Owłosienie grzywy i ogona bardzo bujne. W zimie islandom wyrasta bardzo gruba zimowa sierść, często są wtedy nie do poznania. Występują wszystkie typy umaszczenia.

Kuce te są bardzo przyjaźnie nastawione do człowieka, są również spokojne. Są niezwykle ciekawskie. Są to konie twarde, na Islandii w surowym klimacie i przy zmiennej pogodzie doskonale sobie dawały radę. Często zamiast komfortowej stajni wolą zwykły daszek. Uwielbiają towarzystwo innych koni i pozostawione samotnie na wybiegu cierpią. Jeżeli nie mamy drugiego konia, kuc zadowoli się towarzystwem kozy albo w ostateczności owcy.

Tennessee Walker

jest to rasa konia pochodzącą z południa Stanów Zjednoczonych, gdzie jej przedstawiciele byli używani przez właścicieli plantacji do objeżdżania swoich terenów. Konie tej rasy znane są szczególnie z unikalnego, czterotaktowego chodu. Są one rzadko spotykana w sporcie jeździeckim ale popularne do jazdy w teren z powodu miękkiego chodu, wytrwałości i łagodnego charakteru. Można je również spotkać w konkurencjach western i zaprzęgach.

• wysokość: 152 do 173 cm
• waga: 410 do 540 kg
• umaszczenie: wszystkie maści dopuszczalne, najczęściej występuje kara, kasztanowa i gniada
• wygląd zewnętrzny: krótka budowa, prosta głowa ze spiczastymi uszami, mocne kończyny
• charakter: łagodny, opanowany koń rodzinny

Największy koń świata

Noddy mieszka w Australii i ma ponad 2 metry. Jest największym koniem świata.

Jest atrakcją na wszystkich końskich pokazach i zawodach w Australii. Noddy, a właściwie Luscombe Nodram – ogier rasy Shire, to podobno największy koń na świecie  – waży półtorej tony i mierzy 2,05 metra.
-potrzebujemy specjalnej przyczepy – mówi właścicielka konia giganta Jane Greenman.
Wielki wzrost Noddy'ego nie jest przypadkiem. Po pierwsze, należy do największej i najcięższej rasy końskiej na świecie. Osiągają przeważnie 170 do 190 cm wzrostu i ważą ok. tony.
Po drugie, Noddy pochodzi z linii wielkoludów. Jeden z jego przodków, Ladbrook Ivader, figurował już w księdze rekordów Guinnessa jako największy koń świata. A miał "tylko" 195 centymetrów wysokości.

Konie Fryzyjskie

Koń fryzyjski (fryz) pochodzi z Holandii (Fryzja). W hodowlach dopuszcza się maść wyłącznie karą, jednak w dwóch odmianach: krucza (wymagana u reproduktorów) i płowiejąca. Jest użytkowanym zaprzęgowo i wierzchowo koniem gorącokrwistym. Coraz częściej można je jednak spotkać na zawodach ujeżdżeniowych.
Fryzy pochodzą od prymitywnego konia leśnego, używane były niegdyś szczególnie przez germańskie i fryzyjskie jeździectwo jako konie ogólnoużytkowe. Do 1609 krzyżowano je z końmi Półwyspu Iberyjskiego (andaluzyjskie, lusitano). Fryz miał swój wkład w kształtowaniu brytyjskich ras kuców dales i fell, a poprzez old english black wziął także udział w tworzeniu shire. Oldenburg i dole gudbransdal są blisko spokrewnione z koniem fryzyjskim.
Wysokość: ok. 160 cm.
Cechy typowe: Efektowny, dość masywny koń o wysoko osadzonej, umięśnionej, grubej szyji. Maść zawsze kara. profil głowy prosty, czasami garbonosy. Obfite szczotki pęcinowe. U ogierów włosy grzywy i ogona zwykle pofalowane.

Angloarab Shagya

Angloarab Shagya to szlachetny koń o gorącym temperamencie i urodzie typowej dla koni arabskich lecz większy od nich. Najczęściej maści siwej. Pochodzi z Węgier. Są to konie inteligentne i odporne konie. Wykorzystywane są głównie w jeździe wierzchem i zaprzęgach, rzadziej w skokach.
Wysokość: ok. 155 cm - 160cm.
Pokrój: mała głowa, często o profilu szczupaczym, krótki, dobrze umięśniony, poziomy zad z charakterystyczną odsadą ogona, mocne i suche kończyny, sylwetkę można wpisać w kwadrat
Te konie austro-węgierskie hoduje się od 1789 roku w węgierskiej stadninie Babolna. Naddunajska monarchia chciała wyhodować konia o urodzie i wytrzymałości koni arabskich, lecz większe i bardziej przydatne do jazdy wierzchem. Przeprowadzono więc selekcję ukierunkowaną na większą wysokość i masę ciała i stosowano do krzyżowania różne typy węgierskich klaczy. W ten sposób wyhodowano sprawnego, urodziwego konia pod siodło i do wyjazdów zaprzęgowych. Jest on bardziej przydatny w sporcie jeździeckim niż konie czystej krwi.

Cechy typowe: Szlachetny koń o gorącym temperamencie i urodzie typowej dla koni arabskich, lecz większy od nich.

Konie Shire

Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.
W średniowieczu Anglia była ośrodkiem kultury rycerskiej. Rycerze potrzebowali mocnych koni, których widok mógłby trwożyć wrogów. Za największe zwierzęta płacono najwyższe ceny. Dążąc do ideału, hodowcy z wielkim trudem wyhodowali konia dużego i ciężkiego, ale harmonijnie zbudowanego i bardziej nadającego się pod wierzch niż większość koni zimnokrwistych. Tak powstała rasa Shire
W XIX wieku znalazły nowe zastosowanie w komunikacji miejskiej: ciągnęły pierwsze tramwaje konne na Wyspach Brytyjskich. Dzisiaj shire'y są hodowane i utrzymywane przez miłośników rasy.
Sprawiają wrażenie koni wysokonożnych, z krótkim tułowiem. Głowy o szerokim, często garbonosym profilu noszą wysoko. Cechy charakterystyczne dla tej rasy to obfite, jedwabiste szczotki, zaczynające się już od stawu skokowego i krótki, gęsty ogon. Oprócz tego odznaczają się bardzo przyjacielskim charakterem
Ciekawostki:
* Shire Horse pochodzą od angielskiej nieistniejącej już dziś rasy Greathorse. Wyhodowane zwierzęta były jednak o wiele większe od greathorse'a i zastąpiły greathorse'y bez problemu.
* Najwyższy udokumentowany koń tej rasy ważył 1500 kg i miał ok. 230 cm (!) w kłębie.
Wysokość: powyżej 180 cm w kłębie, nierzadko niecałe 2 m
Maść: gniada z dużymi białymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada i kara
Pochodzenie: Wielka Brytania, hrabstwo Shire
Cechy tyowe: Są największymi końmi świata, bardzo często ciemnogniade, z białymi odmianami na kończynach. Obfite szczotki pęcinowe, grzywa i ogon. Budowa ciała harmonijna, nogi długie, sucha głowa na wysoko osadzonej szyi.

Konie pełnej krwi angielskiej

Koń pełnej krwi angielskiej jest eleganckim koniem o najwyższej wartości hodowlanej, długich kończynach oraz sierści o delikatnym, krótkim włosie. Głowa jest pełna wyrazu, mała lub średnia, sucha i zwykle o prostym profilu. Jest to koń sportowy o lekkiej budowie ciała. Jego cechą charakterystyczną jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie. Pęciny są długie, suche i elastyczne. Wysokość w kłębie wynosi ok. 150-170cm. Występują wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia, najczęściej gniade i kasztanowate.
Ze względu na sposób selekcji w hodowli, nastawiony głównie na dzielność konia i szybkość w galopie i cwale, a nie na cechy fizyczne, u rasy tej występują częste wady postawy. Konie z częstymi kontuzjami kończyn przednich. Ich wyścigowy temperament jest bardzo widoczny na otwartych przestrzeniach.

Mustang

Mustangi, aby ochronić się przed swoimi naturalnymi wrogami m.in. wilkami, kojotami, pumami, tworzą niewielkie stada, składające się z dorosłego ogiera (6-letniego), różnej liczby dorosłych klaczy (liczba waha się od 2 do 18 osobników) oraz źrebiąt. Łącząc się w stada szybciej znajdują pożywienie. 3-letni ogier jest wydalany ze stada. Każde stado posiada własne terytorium, którego broni i na którym poszukuje pożywienia. Mustangi tolerują inne stada na skraju swojego terytorium, a z czasem w obronie przed wrogiem łącza się z nimi. Każde stado posiada klacz-przewodniczkę, która w razie niebezpieczeństwa prowadzi stado w bezpieczne miejsce, podczas gdy ogier pozostaje, aby stawić mu czoło. Często dochodzi do walk między młodymi ogierami, a przewodnikiem stada o klacze.

 rasa zdziczałych koni, wywodzących się od koni przywiezionych do Ameryki Północnej z Hiszpanii w XVI wieku przez hiszpańskich konkwistadorów. Część przywiezionych przez nich koni, w różnych okolicznościach dostała się na wolność i wtórnie zdziczała, tworząc na prerii nową rasę.
Mustangi żyją w niewielkich stadach. W XVIII wieku bardzo liczna rasa występująca w USA (około 5 mln osobników). Obecnie prawie wytępiony, nieliczne osobniki (około 10 000) znajdują się pod ochroną od 1971 r. Pomimo tego nadal padają ofiarą farmerów i hodowców bydła. Słowo mustang pochodzi od hiszpańskiego mesteno, co oznacza bez właściciela.

Chód koński

Wśród naturalnych chodów konia rozróżnia się (w kolejności według prędkości):

Stęp –

chód czterotaktowy; koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia. Rodzaje stępa: swobodny, pośredni, wyciągnięty.

Kłus –

chód dwutaktowy, koń stawia dwie nogi po przekątnej (prawa przednia i lewa tylna, lewa przednia i prawa tylna). Rodzaje kłusa: roboczy, pośredni, zebrany, wyciągnięty. Z punktu widzenia jeźdźca w rekreacji wyróżniamy: kłus anglezowany, ćwiczebny (pełny siad) lub w półsiadzie. Kłusaki mają również kłus szybki, który u innych koni nazywamy już galopem. W jeździe rekreacyjnej oraz sportowej jeździec anglezując, powinien podnosić się z siodła w momencie, gdy koń stawia przednią, zewnętrzną nogę. W konkursach ujeżdżeniowych na czworoboku od klasy P stosuje się tylko kłus ćwiczebny.

Galop –

trzytaktowy chód konia (źle ułożone konie czasem galopują czterotaktem), koń stawia najpierw nogę tylną, potem dwie nogi po przekątnej, a następnie przednią prowadzącą – w zależności więc od tego, która noga stawiana jest jako ostatnia, rozróżnia się galop na lewą i prawą nogę. Rodzaje galopu: roboczy, pośredni, zebrany i wyciągnięty. Można galopować w półsiadzie lub w pełnym siadzie. Koń powinien galopować na tę samą nogę, w którym kierunku idzie (w lewo – na lewą, w prawo – na prawą). Jeśli tak nie jest, a jest to zamierzone, mówi się, że jeździec prowadzi konia kontrgalopem. Jazda kontrgalopem jest trudnym technicznie elementem, bowiem utrudnia koniowi zachowanie równowagi. Jeśli kontrgalop nie był zamierzony to nazywamy go galopem fałszywym.

Cwał – na podstawie zdjęć Eadwearda Muybridgea

Cwał –

jest najszybszym rodzajem chodu. Koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, lub odwrotnie, po czym następuje faza lotu (na animacji).

Ten chód jest używany w wyścigach konnych.
Oprócz tych podstawowych chodów konia wyróżnia się jeszcze dwutaktowy inochód (koń stawia nogi w kolejności: prawa przednia z prawą tylną, a następnie lewa przednia z lewą tylną) oraz chód tolt. Istnieje również wiele chodów sztucznych, czyli wyuczonych przez człowieka np. piaff, pasaż czy stęp hiszpański.
Chody mogą być wrodzone (stęp, galop, kłus, cwał) lub nabyte (piaff, pasaż). Każdy z wymienionych powyżej chodów ma dwa rodzaje (tempa): szybki i wolny, i można w nim wprowadzać modyfikacje, takie jak skracanie czy wydłużanie kroku.

Konik Polski

Dzikimi przodkami koników polskich były tarpany. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów. Później, z powodu panującej biedy, zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja.
"Pierwsze próby prowadzenia zorganizowanej hodowli koni prymitywnych, nazwanych konikami polskimi, zostały podjęte w Polsce w 1923 roku, w Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim i w 1928 roku w Folwarku Dworzyszcze, należącym do Liceum Krzemienieckiego".
Profesor Tadeusz Vetulani wprowadził nazwę "konik polski", wysunął także hipotezę o istnieniu odmiany leśnej tarpana. Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w warunkach rezerwatowych w Puszczy Białowieskiej. We wrześniu 1939 roku stado liczyło 40 sztuk. W okresie II wojny światowej Niemcy zrabowali konie i wywieźli je do Rzeszy na potrzeby badań prowadzonych przez naukowców niemieckich.
Po zakończeniu wojny rozpoczęto odbudowę hodowli z udziałem nielicznych koników rozproszonych po kraju i rewindykowanych z Niemiec (poza stadem białowieskim). W roku 1949 uruchomiono stadninę w Popielnie. W roku 1952 trafiła tam również grupka koników z Białowieży. W 1955 roku stadninę w Popielnie przejęła Polska Akademia Nauk, następnie podjęto przerwany eksperyment prof. Vetulaniego.