Wasze ulubione konie

Prosiłabym was, żebyście w komentarzach tego posta wymienili rasy koni, albo sprawy z nimi związane, o których jeszcze powinnam napisać .

Criollo

Jest to brazylijska odmiana Mangalargi. Rasa ta rozwinęła się w Ameryce Południowej z koni sprowadzonych w XV wieku przez Hiszpanów. Dzisiaj koń Criollo znany jest w Chile jako Caballo Chileno (koń chilijski), Gujira w Kolumbii, Llamero w Wenezueli i Paso w Peru. Głównymi podtypami są Morochuco w Andach, Crioulo, Mangalarga i Campolino (wszystkie w Brazylii) oraz Costeño w Peru.

Konie te użytkuje się głównie pod siodło.

Mogą mieć praktycznie każde umaszczenie, przeważnie z białymi odmianami, choć brazylijski typ Mangalarga jest zwykle ciemnosiwy, dereszowaty lub kasztanowaty.

Średnia wysokość w kłębie to 142 cm do 152 cm.

Australian Stock Horse

Australian Stock Horse – jedna z gorącokrwistych ras koni. Są to średniej wielkości konie robocze australijskich hodowców bydła, odznaczające się odpornością. Rasa jest mało ujednolicona.
Znanym koniem tej rasy był Regal Realm, na którym amazonka Lucinda Green zdobyła mistrzostwo świata w dyscyplinie WKKW.

Jest to potomek walera z Nowej Południowej Walii z domieszką krwi koni południowoafrykańskich, chillijskich, koni pełnej krwi angielskiej oraz czystej krwi arabskiej. Konie te służyły jako konie kawaleryjskie oraz ranczerskie, wszechstronnie użytkowe. Wygląd i budowa koni w ramach rasy były zróżnicowane; rozróżniano odmianę lekką i ciężką


Od początku XX wieku rasę krzyżowano z końmi pełnej krwi, Quarter Horse, a nawet perszeronami. Hodowla jest nadzorowana przez Australian Stock Horse Society i odbywa się w kierunku uzyskania konia bardziej zbliżonego do konia pełnej krwi czy Quarter Horse.

Kelpie

Kelpie – w folklorze celtyckim nadnaturalny wodny koń, zmieniający kształty, nawiedzający szkockie jeziora i rzeki. Na Orkadach podobne stworzenie nosi nazwę Nuggle, a na Szetlandach Shoopiltee. Pojawia się także w folklorze skandynawskim jako Bäckahästen ("koń potokowy").
Kelpie czasami ukazuje się jako brutalny i włochaty człowiek, który ściska i miażdży podróżników, jednak jego najczęstszą, powszechnie przyjętą formą jest łagodny koń, stojący przy strumieniu lub rzece. Jeśli ktokolwiek go dosiądzie, kelpie poszarżuje w najgłębsze partie wody, porywając ze sobą i zatapiając nieszczęsnego jeźdźca. Krzyżówki kelpie z koniem domowym są dobrymi końmi wierzchowymi. Kelpie ostrzegają swoim zawodzeniem i wyciem przed nadchodzącymi burzami. Stworzenia te są jednak rzadko łagodne.

        ^{Uśmierciwszy swoją ofiarę pożerało ją.}

 Folklorystyczna opowieść The Kelpie's Wife opowiada o jednym z tych stworzeń i jego żonie, żyjących w jeziorze Loch Garve w szkockim regionie Ross. utwór zepołu Jethro Tull "Kelpie" z wydanego w 1979 albumu Stormwatch opowiada o młodej kobiecie, skuszonej przez kelpie. Podobne stworzenie w celtyckiej kulturze, Each uisge (celt. "wodny koń"), nawiedza raczej słonowodne zbiorniki, a nie jeziora i rzeki z wodą słodką, z którymi kojarzy się kelpie.

"Biały koń nie jest koniem"

Biały koń nie jest koniem – słynny sofizmat, który ukuł chiński filozof Gongsun Long (325-250 p.n.e.).
Według legendy Gongsun Long przekraczał granicę między dwoma chińskimi państwami i celnicy zażądali od niego myta za należącego do niego konia o białej maści. Przeprowadził on wówczas wywód, w którym udowodnił, że "Biały koń nie jest koniem".
Jego rozumowanie brzmiało następująco: Słowo "koń" odnosi się do kształtu nazywanej rzeczy. Słowo "biały" – do jej koloru. Nazwa kształtu nie jest nazwą koloru, dlatego można powiedzieć, że biały koń nie jest "koniem"'.
Istnieją jeszcze inne metody przeprowadzenia tego sofizmatu; można powiedzieć, że nazwa "koń" odnosi się do wszelkich maści, toteż wyrażenie "dosiadać konia" może oznaczać jazdę na koniu gniadym, karym itd. Natomiast w wyrażeniu "dosiadać białego konia", chodzi tylko o konia białej maści. Dlatego właśnie "Biały koń nie jest koniem".

Koń belgijski

Koń belgijski (też konie brabanckie) – najstarsza zimnokrwista rasa konia domowego, wyhodowana w Belgii w wyniku krzyżowania koni miejscowych z dawnymi rycerskimi końmi flamandzkimi, masywnymi brabanosami i ardenami. Uzyskane w wyniku tych kojarzeń trzy odmiany koni, nieznacznie różniące się od siebie, uznano w 1885 za jedną rasę.
Konie belgijskie są rasą o ustalonym typie, jedną z najpopularniejszych na świecie ras koni o ogromnej sile i niezwykle łagodnym usposobieniu. Wykorzystuje się je do ciężkiego transportu oraz do poprawiania różnych hodowli ras ciężkich (przy ich użyciu wytworzono m.in. w Niemczech konie reńskie, a w Polsce konie sztumskie i łowickie).

Konie belgijskie mają umaszczenie najczęściej dereszowate, także kasztanowate, gniade oraz kare, lekką głowę głęboką klatkę piersiową, na nogach obfite szczotki pęcinowe. Osiągają wysokość w kłębie 160-170 cm lub więcej, obwód klatki piersiowej to ponad 200 cm, ciężar: 750 do 1200 kg.
W Polsce przed II wojną światową było bardzo dużo koni tej rasy. Były one sprowadzane do Polski, aby umasywnić rasę naszych zimnokrwistych koni.
Po wojnie jako pierwszy prywatny hodowca kupił ogiera tej rasy i przywiózł go do Polski Michał Mateńko z Łęgowa. Dziś można konie belgijskie oglądać w wielu hodowlach Polaków.

Koń zimnokrwisty

konie silne i masywne, odróżniające się od gorącokrwistych temperamentem i budową. Są zazwyczaj spokojniejsze, mniej ruchliwe i potężniejsze. Są to konie robocze, używane między innymi do prac rolniczych i transportowych, jako konie pociągowe. Zazwyczaj pracują w stępie. Konie zimnokrwiste hoduje się bez udziału krwi koni gorącokrwistych lub z bardzo małym jej udziałem. Niektóre rasy, plasujące się na pograniczu koni zimnokrwistych i kuców, mają cechy obu typów.
Najbardziej znane rasy koni zimnokrwistych to:

• shire
• perszeron
• koń belgijski
• koń ardeński

Konie zimnokrwiste pochodzą od konia leśnego z Europy Północnej – zwierzęcia o potężnej budowie, grubej sierści i powolnych chodach. Koń ten przeżył epokę lodową i został udomowiony około 3000 lat temu. W średniowieczu konie te służyły jako wierzchowce ciężkozbrojnych rycerzy; z biegiem czasu zapoczątkowały rozwój współczesnego konia pociągowego w Europie.